Niezwykłość Janiny Hertz - tak obecna w jej twórczości - brała się ze szczególnego wymiaru osobistego świadectwa. Pisarka przez całe życie pozostawała przykuta do wózka inwalidzkiego w związku z poważnym schorzeniem neurologicznym, objawiającym się w nieustannych, mimowolnych konwulsyjnych ruchach całego ciała, zwłaszcza rąk i głowy. Można tylko wyobrazić sobie, jak wielką trudność musiały sprawiać jej czynności życia codziennego, nie wspominając w ogóle o pracy twórczej. Wszystkie swoje teksty dyktowała. Miała opinię osoby niezwykle radosnej, towarzyskiej, sławnej z ciętego dowcipu. W stosunku do przyjaciół używała nazw różnych zwierząt. O sobie mówiła małpo?żmija... Wszystkie cechy jej religijności - od głębi po dowcipny dystans wobec siebie - przebijają z tego krótkiego wspomnienia z rekolekcji, które odbyły się we wrześniu 1963 roku w Laskach.

Poniższe refleksje na temat chrześcijańskiego odczytania sensu cierpienia pochodzą z rozmowy, jaką Michel Philippe Laroche, archiprezbiter Kościoła prawosławnego w Paryżu, odbył w kilka miesięcy po tym, jak zmarł na raka jego kilkunastoletni syn, Germain.

Cierpienie jest bez sensu, trzeba stanąć na głowie, żeby je zniszczyć. Mówienie, że cierpienie dziecka może wywołać przełom w życiu jego rodziców, to dla mnie horror. Nie wyobrażam sobie Boga, który przez cierpienie dziecka chce zmieniać światopogląd rodziców, to nie mógłby być mój Bóg.

Historia Pani rodziny jest niezwykła. Gdybyśmy Pani nie znali, moglibyśmy ją uznać za wręcz niewiarygodną. Sprawy nadprzyrodzone pomieszane z całkowitą i bolesną prozą życia. Wiemy, że nie chce Pani za bardzo o tym mówić, ale ta opowieść może niejednemu człowiekowi pomóc. Jak to się stało, że została Pani matką dziesięciorga nieswoich dzieci?

Cztery lata temu przed kościołem św. Marcina w Poznaniu ktoś zostawił niemowlę. Dziewczynkę. Życie Zuzanny - to imię widniało na przypiętej kartce - ktoś zdał na "przypadkowych znalazców". - Ona musi być nasza - oświadczyli wtedy zgodnie Paszkiewiczowie, którzy o Zuzi dowiedzieli się z mediów.

Bogaci sobie poradzą, a biedni są wszędzie, więc mogą być i u nas - taka wydaje się aktualna polityka społeczna. W ciągu minionej dekady nie podjęto żadnych zdecydowanych kroków, by złagodzić narastające dysproporcje społeczne, nie próbowano zabezpieczyć ludzi przed kulturalną, a często moralną degeneracją. Nie chodzi mi o prostacki egalitaryzm, ale o równość szans.

Zapewnienia o trosce o rodzinę i sporadyczne gesty nie zastąpią długofalowego działania nastawionego na rozwój i dobro rodziny. Chodzi tu zarówno o sprawiedliwą politykę podatkową i socjalną nakierowaną na rodziny, program rozwoju budownictwa mieszkaniowego oraz wiele innych działań. Bez radykalnych zmian i przełamania impasu na tym polu sytuacja demograficzna będzie się nadal pogarszać.

Obiecałem sobie, a pośrednio i Tobie - Drogi Czytelniku - że maleńki mój kącik "W drodze" będzie dla nas miejscem azylu od współczesnej polityki. Od lat polityka i to co z nią związane - dobre, niezbyt dobre i zupełnie niedobre - poprzez środki masowego przekazu, jakże inne w charakterze od naszego "W drodze", wciskają się w najbardziej zdawałoby się osobiste i prywatne miejsca naszego życia. Jest to męczące. Potrzeba azylu wydaje się w tej sytuacji naturalną formą samoobrony. I oto pękłem i w tym numerze naruszam zasadę.

Można by zebrać relacje ludzi zaatakowanych przez uzbrojonego bandytę, który strzelając, spudłował, dzięki czemu zdołali uciec i wyciągnąć wniosek, że postrzał w głowę nie jest groźny, gdyż żadna z przebadanych osób nie odniosła w spotkaniu z bandytą trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Soros, którego działalność ucieleśnia współczesny, globalny kapitalizm, przekazuje nam swoje krytyczne przemyślenia, mające pomóc w zrozumieniu dzisiejszego świata i w miarę możności przyczynić się do radykalnego uzdrowienia choroby trapiącej społeczeństwa.

"Pójdź za mną!". Zrealizowane powołanie do bycia ojcem - świadomym kroczeniem krzyżową drogą wraz z Jezusem. W czasie czwartych już rekolekcji kręgu rodzin podjęliśmy temat ojcostwa. Pochylaliśmy się nad tajemnicą Boga. Szukaliśmy odpowiedzi na pytanie, jakie cechy powinien posiadać dobry ojciec, który w świadomy sposób przeżywa i realizuje swoje chrześcijańskie powołanie do świętości. Zobaczyliśmy, jak wiele wspólnego ma nasze udane ojcostwo z losem Jezusa, z Jego drogą na Golgotę. Nasze przemyślenia, nasze szczere dzielenie się radościami i trudnościami w realizowaniu powołania do bycia ojcem, omodlone wspólnie przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie przelaliśmy na papier. Tak powstały rozważania tej Drogi krzyżowej.