Długa historia Kościoła katolickiego obejmuje wiele okresów upadku i odnowy. Przez wieki Kościół starał się poprzez głoszenie słowa i napominanie pomagać poszczególnym chrześcijanom reformować swe życie. W różnych okresach pojawiali się reformatorzy po to, aby życie konsekrowane uczynić bardziej autentyczną szkołą doskonałości. W tym kontekście można przywołać cystersów i trapistów jako zreformowane gałęzie benedyktynów, a także karmelitów bosych, którzy w XVI wieku przeprowadzili w Hiszpanii gruntowną reformę swego zakonu. Także Kościół powszechny podejmował zasadnicze reformy instytucjonalne, na przykład reformę gregoriańską w XI wieku, która narzuciła duchownym większą dyscyplinę i uniezależniła Kościół od świeckiej kontroli.
Wielokrotnie w swej historii Kościół był zagrożony fałszywymi reformami, które gdyby zostały zaakceptowane, prowadziłyby do jego zniekształcenia. Próby takich reform były podejmowane przez enkratytów w II wieku, donatystów w IV wieku, waldensów w XII wieku, franciszkanów spirytuałów w XIII wieku, Jana Wiklifa w XIV wieku oraz Jana Husa w XV wieku.
Ruch koncyliarystyczny w XV wieku przyniósł pewne dobre owoce, lecz doprowadził do złego finału na soborze w Bazylei. Próbując przekształcić Kościół w rodzaj monarchii konstytucyjnej, wszedł w konflikt z katolicką doktryną o prymacie papieskim.
(...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
