Tytuł filmu niby mówi wszystko. Tak więc już w pierwszej scenie możemy się domyślać, o czym będzie ta historia. Simin i Nader – irańskie małżeństwo z czternastoletnim stażem – kłócą się w obecności sędziego. Ona chce wyjechać z kraju, on nie. Scenę oglądamy z perspektywy sędziego. Słyszymy jego głos, ale go nie widzimy. Patrzymy jego sędziowskimi oczami na spierających się małżonków. Nim zdążymy pomyśleć, jak trudno jest kobietom w krajach muzułmańskich, nim zdążymy osądzić mężczyznę, usłyszymy słowa Nadera, który mówi, że zgadza się na rozwód, jeśli żona bardzo tego chce. Negatywny obraz despotycznego męża zostaje złagodzony, już nie jest czarnym charakterem, no może jeszcze grafitowym. Gdy tłumaczy, że nie chce zostawić chorego na Alzheimera ojca, z grafitowego przechodzi w szary. A Simin z bieli uciskanej w patriarchalnym społeczeństwie kobiety, zostaje wzięta po lupę, bo czystość jej intencji ulega podważeniu. Kultura czy religia potraktowane marginalnie stają się jedynie tłem dramatu.
Czy oni naprawdę chcą się rozstać, czy nie potrafią się porozumieć? Już na początku filmu zostaje zasiana wątpliwość. Jaki jest prawdziwy powód ich kłótni? Oficjalnie chodzi o wyjazd za granicę, a kością niezgody i swoistą kartą przetargową staje się ich córka Termeh. Matka bez niej nie chce wyjechać z kraju. Pakuje swoje rzeczy i wyprowadza się z domu. Córka jest dziwnie spokojna, jakby wiedziała coś więcej. Tylko staruszek z alzheimerem, przeczuwając tragedię, próbuje zatrzymać synową. Przygląda się temu owinięta w czador Razieh. Nader i Simin zatrudniają ją do opieki nad ojcem. To ich (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
