Czas Stworzyciela
Pierwsze rozdziały Biblii wprowadzają nas do ogrodu, po którym przechadza się Bóg (Rdz 3,7). Ogród w opisie z Księgi Rodzaju jest darem miłości dla człowieka — jego światem, w którym wyraża swemu Stwórcy oddanie, posłuszeństwo i miłość, troszcząc się o otrzymane piękno. To, co zewnętrzne — otoczenie pierwszych ludzi — jest szansą na ujawnienie i rozwinięcie ich wnętrza — służby dla Najwyższego, Ojca wszystkich rzeczy. Adam i Ewa wypełniający Wolę Ojca, kochający Go w tym, co stworzył, poznający i pielęgnujący darowany im świat — oto Eden, Rajski Ogród. Pan jest tu u siebie, najbardziej wewnątrz — jak serce Raju, który stworzył. Miłość Boga, przyjęta i odwzajemniona, nadaje temu miejscu światło i harmonię. Tu prawdziwie trwa Jego Królestwo: ludzkie serce jest Mu niepodzielnie poddane w miłości, a pierwsi ludzie tworzą między sobą jedno ciało.
Upadek człowieka stanowi początek ponurej historii ogrodu ludzkiego świata, który pustoszeje, porasta chwastami, wydaje cierpkie owoce. Stopniowo zamienia się w pustynię. Starzeje się i podupada.
Zaiste, zlituje się Pan nad Syjonem, zlituje się nad wszelką jego ruiną. Na Eden zamieni jego pustynię, a jego stepy na ogród Pana. Zapanują w nim radość i wesele, pienia dziękczynne przy dźwięku muzyki. Ludy, słuchajcie Mnie z uwagą, narody, nastawcie ku Mnie uszu! Bo ode Mnie wyjdzie pouczenie, i Prawo moje wydam jako światłość dla ludów (Iz 51,3).
Niejednokrotnie w Piśmie Świętym przewija się obietnica odnowienia zrujnowanego ogrodu (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
