Miałby siedemdziesiąt siedem lat. Ale nie ma go od trzydziestu. Tamtej niedzieli na prostej drodze rozbił się autem na drzewie. Pogrzeb zamienił się w patriotyczną manifestację.
Był stan wojenny – nikt nie miał wątpliwości, dlaczego zginął. Chociaż zbrodni ani wtedy, ani potem nikomu nie udowodniono.
– Nasz duchowy mistrz – mówią o nim ci, którzy go dobrze znali.
***
Czarno-białe zdjęcia z drugiej połowy lat siedemdziesiątych. Ojciec Honoriusz Kowalczyk, wtedy czterdziestolatek, odprawia mszę w plenerze (za ołtarz służy odwrócony kajak). Na innym, w wełnianym swetrze i spodniach do kolan, siedzi na leśnym pieńku i pałeczkami je ryż. Jeszcze na innym goli się gdzieś nad jeziorem.
Jest duszpasterzem akademickim w Poznaniu. Młodzież go lubi. I ceni. – Podnosił nas do góry, umiał wydobyć z człowieka to, co najlepsze – wspominają dawni studenci.
Latem jeżdżą ze swoim duszpasterzem na Mazury, zimą w Tatry. Wieczorami siadają przy ognisku i gadają: o rodzinie, o wolności, religii, o patriotyzmie, odpowiedzialności. Rozmowy często trwają aż do świtu. – Wywarł wpływ na nasze życie – powtarzają dziś uczestnicy wypraw.
Ojciec Honoriusz zakłada dla nich „Przystań – niezależne pismo młodzieży katolickiej”. Pismo wychodzi w drugim obiegu, więc publikuje pod pseudonimem. Podpisuje się: Artur albo Artur Wiwlas.
W „Przystani” pisze artykuły:
„Nie wierzę systemom, które ograniczają mój wzrok, wiarę, zdolność bycia sobą. Płaski teren, przez który (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
