Istnieją takie ekstremalne ludzkie doświadczenia, które – jeśli nas nie zabiją – potrafią przeorać nasze życie, naznaczając je nieodwracalnym piętnem. Jednym z nich jest zmaganie się z rakiem. Dotyczy to nie tylko samych chorujących, ale też ich najbliższych. Wielką sztuką jest takie przepracowanie osobistego dramatu, by w jakiś sposób mogli z niego skorzystać inni, czegoś się nauczyć lub na coś przygotować. Jeszcze większym wyzwaniem jest przekucie bolesnego doświadczenia w dzieło artystyczne, w którym odnajdą się zarówno chorujący, jak ich małżonkowie, dzieci, inni członkowie rodziny oraz postronni obserwatorzy. „Chemię” Bartka Prokopowicza można uznać za udaną próbę podjęcia takiego właśnie wyzwania.
Filmowa opowieść o Lenie (Agnieszka Żulewska) i Benku (Tomasz Schuchardt) w luźny sposób została oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia reżysera oraz jego zmarłej w 2012 roku żony Magdaleny. Artysta – którego polski kinoman zna jako autora zdjęć między innymi do „Długu”, „Przedwiośnia” czy „Komornika” – postanowił tym razem zostawić kamerę młodszemu bratu Jeremiemu, a sam zadebiutował w roli reżysera fabuły. Gdy zapytałem go o to, co chciałby powiedzieć czytelnikom, by przygotować ich do odbioru tej niezwykle poruszającej historii, odpowiedział tak: Ten film trzeba odbierać sercem, nie głową. To jest swego rodzaju emocjonalny patchwork, na który składają się zdarzenia, słowa, gesty, muzyka, taniec i inne elementy.
Słowo „patchwork” szczególnie dobrze oddaje charakter pierwszej części filmu. Na ekranie oglą (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
